Czy twoje dziecko jest wysoko wrażliwe? To pytanie skłania nas do refleksji. Czy znamy aż tak dobrze swoje dziecko, aby stwierdzić, że jest wysoko wrażliwe? Dzisiaj postaramy się przejść przez tę definicję i przedstawić wam najistotniejsze cech takiego człowieka.
Określenie dziecka, jako wysoko wrażliwego jest dość nowym określeniem. Kiedyś takie dziecko było postrzegane, jako nieśmiałe, płaczące z wielu powodów, często nazywane „beksą”. Choć takie dzieci są w naszej ludności od zawsze. Jakie cechy świadczą o tym, że dziecko posiada wysoka wrażliwość emocjonalną? Takie dziecko:
• płacze częściej niż inne;
• bywa częściej introwertyczne, niż ekstrawertyczne;
• nie lubi metek na ubraniach, po prostu denerwuje go to;
• zauważa zmiany, nawet niewielkie;
• bardzo często wodzi wzrokiem za osobami, które są w jego otoczeniu.
Rodzic, który wychowuje dziecko wysoko wrażliwe, musi nauczyć się współpracować z nim. Najważniejszą kwestią rodzica jest to, aby wiedział jak odczytywać sygnały przestymulowania. Dziecko ma wysoką wrażliwość na hałas, zapach, dotyk, niewielkie zmiany mogą powodować u niego stres. Wysoka wrażliwość jest genetyczna. Jeśli rodzice są wysoko wrażliwi, to istnieje spora szansa na to, że dziecko również będzie. Wysoka wrażliwość może być również wynikiem doświadczeń.
Mówiąc o dziecku, nie sposób wspomnieć, że osoba dorosła też może być wysoko wrażliwa. Taki człowiek ma bardziej rozwiniętą empatię i skłonność do refleksji. Osoba wysoko wrażliwa:
• bywa często uczynna i sumienna, stara się jak najlepiej wykonywać powierzone mu zadania oraz pomaga innym osobom, które tej pomocy potrzebują;
• często płacze, płacz w jego przypadku jest przeżywaniem tego, co dzieje się u niego w wewnątrz np. kiedy ktoś zrani jego uczucia;
• bardzo przeżywa niesprawiedliwość, brak odpowiedzialności, denerwuje się, kiedy inne osoby zachowują się nieodpowiedzialnie oraz okrutnie;
• jeśli się cieszy, to tą radość okazuje „całym sobą”, od razu widać po takim człowieku, że ma powód do szczęścia;
• często obserwuje otoczenie, patrz na różne sytuacje, ale nie wdaje się w rozmowy;
• martwi się bardziej niż inni, przytłaczają ją sytuacje, w których ktoś jest zraniony.
Etykietowanie dzieci, a nawet osób dorosłych nie jest najlepszym pomysłem i bardzo tego nie lubimy. Niestety zazwyczaj jest tak, że przyczepimy łatkę, takiemu uczniowi, który jest np. niegrzeczny, agresywny to nie poznamy tak naprawdę przyczyny, dlaczego taki jest. Łatwiej nam jako nauczycielom usprawiedliwiać jego zachowanie i zwalać na to, że jest taki i koniec. Tylko czy to do czegoś pozytywnego doprowadzi? Czy pomożemy takiemu dziecku? Otóż nie. Lepiej będzie wgłębić się w jego rozwój, postarać się zrozumieć jego zachowanie i zacząć współpracować z nim. Współprace z wysoko wrażliwym dzieckiem musimy rozpocząć delikatnie, nie wrzucać go od razu na głęboką wodę. Musimy stworzyć warunki do realnych możliwości dziecka. Dobrym sposobem jest danie takiemu dziecku empatii. Pamiętajmy, że cecha wysoko wrażliwości to nie wada, to jedna z wielu cech ludzkich!
