Problem nieśmiałości u dzieci i formy terapii. Istnieją dwa typy ludzi. Ci, co się zupełnie niczego lub nikogo nie wstydzą i ci, co zawsze przejmują się tym, że coś zrobią źle lub, że ktoś powie coś niestosownego w ich stronę. Każde słowo, które wypowiemy do nieśmiałej osoby, może pozostać w nich na całe życie. Dlatego zawsze przemyślmy to, co chcemy powiedzieć drugiej osobie. Najlepiej jak by to były wyrażenia pozytywne, które zmobilizują je do działania i zachęcą do dalszego otwierania się na świat.
Z dziećmi jest to samo jak z ludźmi dorosłymi. Są dzieci, które trudno jest przegadać. Potrafią przez minutę wypowiedzieć milion pytać, chcą wszystko wiedzieć, ogólnie wszędzie ich pełno. Tryskają energią, niczego się nie wstydzą i chcą we wszystkim brać udział. Niestety nie wszyscy są tacy. Niekiedy zdarzają się uczniowie, którzy boją i wstydzą się tego, co chcą powiedzieć. Nie lubią brać udziału w zajęciach grupowych, zabawach rówieśniczych. Mają problemy z zawarciem przyjaźni, często spędzają czas samotnie. Takie zachowania mogą świadczyć o nieśmiałości. Nieśmiałość to poczucie dyskomfortu w kontaktach z innymi ludźmi. Może wiązać się z lękiem, napadami płaczu i stresem.
We współczesnym świecie w przedszkolu czy też szkole takim osobom nieśmiałym może być trudno się odnaleźć, ponieważ instytucje oświatowe stawiają na czele coraz częściej współpracę. A jak wiadomo współpraca, polega na pracy kilku osób i wspólnym kontakcie. I co zrobić w takiej sytuacji, kiedy dziecko potrzebuje naszej pomocy, aby czuć się dobrze nie tylko w domu? Dokąd lub do kogo się udać, aby znaleźć wsparcie? Jakie formy terapii polecić rodzicom w przypadku nieśmiałości ich pociechy?
Gdy widzimy, że dziecko ma problemy w kontaktach międzyludzkich, możemy udać się do psychologa, który dostosowując metody i formy pracy, udzieli mu konkretnej pomocy. W trakcie takich zajęć dziecko pozna swoje emocje oraz sposoby radzenia sobie z nimi. Bardzo istotne są również oddziaływania rodziców. W rozmowie z psychologiem rodzice też mogą otrzymać wskazówki, jak rozbudzać u ich pociechy umiejętności komunikacyjne.
Jeśli jednak nie chcemy skorzystać z pomocy psychologa, to istnieją również inne formy, aby tę nieśmiałość dziecka przełamywać. Aby, dziecko dobrze funkcjonowało w społeczeństwie, na samym początku musi czuć się dobrze w tym najbliższym otoczeniu, czyli rodzinie, którą wspólnie z innymi członkami tworzy. Jak wiemy, dziecko naśladuje zachowania rodziców. To oni są dla niego najważniejszymi osobami w życiu. Jak dziecko będzie widziało, że rodzice są przykładem otwartości w relacjach z innymi ludźmi to będzie mu łatwiej przełamać tę barierę nieśmiałości.
W pracy z nieśmiałym dzieckiem pomocne może być:
– zaaranżowanie czasu wolnego ciekawymi
pomysłami, które podniosą jego kompetencje społeczne;
– pochwała, która czasem może zdziałać cuda i
poprawić jego samoocenę;
– rozbudzanie zainteresowań, pokazanie dziecku,
że też może być dobry w wykonywaniu jakiejś czynności;
– szczera rozmowa, która musi odbyć się na
zasadzie „słuchamy siebie nawzajem”.
