Zaczynając, omawiać ten temat pozwolimy sobie, zastanowić się czym
właściwie jest ten autorytet? Na pewno w literaturze znajdziemy kilka różnych
definicji tego pojęcia, każda właściwa na swój sposób. Według nas autorytet to
pojęcie, w którym rodzic daje wszystko to, co potrzebne jest dziecku do
budowania własnego życia i nie jest oparty na autorytarnych zachowaniach
wymuszających posłuszeństwo. Autorytetem w pełni stajemy się wtedy, gdy uczymy
dziecko żyć w zgodzie ze sobą, popełniać błędy i wyciągać z nich wnioski, a
także okazywać swoją wrażliwość.
Autorytetu nie da się kupić za żadne pieniądze.
Nie jest on tylko po to, aby nasze dziecko nas słuchało. Według nas autorytet
jest po to, aby dziecko było pełne szacunku dla nas bez względu na wiek, bez
skrępowania dzieliło się swoim światem wewnętrznym, by miało zaufanie.
Nigdy silnego autorytetu nie zbuduje się za
pomocą:
– krzyku,
– kar,
– nierealnych wymagań,
– udowadniania swojej siły lub wyższości.
Natomiast da go się zbudować, gdy będziemy:
– mieli zaufanie.
– pewni siebie,
– wyrozumiali,
– odpowiedzialni,
– pełni szacunku,
– autentyczni.
To, co sobą reprezentujecie, będzie
miało, odzwierciedlenie w waszych dzieciach. Często jest tak, że naśladują oni
wasze zachowania, przyjmują wasze postawy, poglądy na dany temat. Rozmawiając z
dziećmi, znamy wasze zdanie na dany temat, którego polityka lubicie, a którego
nie, jak zapatrujecie się na to, czy na tamto. Często dzieci używają słów,
których nie znają znaczeń, a co gorsza powielają wulgaryzmy zasłyszane w domu.
Decydując się, na posiadanie dziecka musimy liczyć się z tym, że jesteśmy dla
niego wzorem, wzorem dobrych i właściwych zachowań. Przez pierwszy etap rozwoju
dzieci uczą się od nas poprzez naśladowanie, obserwowanie nas w różnych
sytuacjach i zachowywanie się w podobny sposób. Dziecko w pierwszej kolejności
wzoruje się na rodzicach. Oczekuje od nich właściwych drogowskazów i norm
postępowania, aby stać się osobą dorosłą i odpowiedzialną. To od rodziców
zależy, jak dziecko będzie czuło, oceniało i w jaki sposób będzie dokonywało
wyborów w przyszłości. Do pewnego czasu dziecko kocha swoich rodziców
bezkrytycznie, ponieważ nie umie jeszcze oceniać, dlatego rodzic nie musi
zabiegać o swój autorytet. Z biegiem czasu, kiedy młody człowiek dorasta, a
rodzic nie ma dla niego czasu, serca, nie może na nim polegać, dziecko szuka
innego wzoru do naśladowania, a jak wiadomo nie zawsze dla niego dobrego.
Nastolatkowie zazwyczaj przejawiają bunt, który przejawia się w podważaniu
autorytetu rodziców, ich zdania, wartości i zachowań. Dzieci chcą w ten sposób
zaznaczyć swoją niezależność i samodzielność.
Wiele zależy od postawy rodziców w trudnej dla całej rodziny sytuacji. W zależności od tego, jaki mają kontakt ze swoim dzieckiem, mogą posiadany autorytet umocnić lub go stracić.