Zaburzenia lękowe u dzieci

Zaburzenia lękowe u dzieci. Lęk to stan emocjonalny, który towarzyszy nam w codziennym funkcjonowaniu. Nam jako dorosłym, ale również i dzieciom. Najczęściej introwertycy, czyli osoby, które za bardzo przejmują się zagrożeniem, podatne są na stres i lęk. Oczywiście zależy to również od temperamentu oraz sytuacji życiowych.
Dzisiaj postaramy się przedstawić kilka najważniejszych informacji o zaburzeniach lękowych wśród dzieci. Lęk jest obecny w całym życiu dziecka. Niemowlę płacze, wtedy kiedy nie ma przy nim najbliższej osoby, trzylatek boi się, że nie zostanie odebrany z przedszkola. Sytuacje w życiu dziecka przekładają się na odczuwanie lęku. Lęk może mieć skutek pozytywny, ale również i negatywny. Jeśli uczeń wie, że na drugi dzień będzie miał egzamin, to poprzedniego dnia przygotowuje się do niego, aby jak najlepiej wypaść. W tym przypadku lęk jest motywujący i pozwala na uzyskanie lepszych wyników. Zdarza się niestety tak, że lęk nie pozwala normalnie funkcjonować i zaburza rytm życia dziecka. Dlatego skupimy się bardziej na tym negatywnym lęku często zwanym zaburzeniem lękowym. O zaburzeniach lękowych mówimy wtedy, kiedy dziecko:
– odczuwa lęk nierównomierny do danej sytuacji (np. kiedy dziecko musi wygłosić referat w obecności większej liczby osób);
– odczuwa lęk w normalnej sytuacji (np. jazda autobusem bądź czekanie w kolejce);
– odczuwa zbyt długo lęk już po zaistniałej sytuacji (np. kiedy dziecko nie może się przez dłuższy czas uspokoić, jest nerwowe);
– odczuwa bóle głowy, brzucha bądź ma wymioty w stresujących sytuacjach.
Jeżeli powyższe sytuacje zdarzają się dziecku często, należy bardzo wnikliwie je obserwować. Być może jest tak, że dziecko potrzebuje pomocy specjalisty i terapii, która pomoże mu lepiej funkcjonować.
Zastanawialiście się czasem, dlaczego zaburzenia lękowe występują u dzieci? Jaki może być tego powód? Powodów może być wiele. Teraz właśnie przestawimy takie, które najczęściej przyczyniają się do występowania zaburzeń lękowych u najmłodszych:
– bardzo częste krytykowanie dziecka;
– utrata bliskiej osoby;
– doświadczanie przemocy psychicznej i fizycznej;
– nadmierna opiekuńczość rodziców;
– brak zainteresowania ze strony rodziców;
– obciążenia genetyczne;
– odrzucenie przez rówieśników.
Obserwacja dziecka już od najmłodszych lat przez rodziców jest bardzo ważna w jego prawidłowym rozwoju. Dzięki niej możemy zauważyć, że dziecko ma z czymś problem i należy mu pomóc. W dzisiejszym świecie jest bardzo dużo specjalistów w dziedzinie psychologii, którzy chcą pomagać zarówno dzieciom, ale, jak i osobom dorosłym z różnymi zaburzeniami. Nie wstydźmy się korzystać z pomocy psychologa dziecięcego. Im prędzej dziecko zacznie terapie, tym szybciej ją zakończy z pozytywnym skutkiem. Zaburzenia, które nie są leczone w dzieciństwie, odbijają się na człowieku w jego dorosłym życiu. Dlatego tak istotna jest wyżej wymieniona obserwacja. I na koniec taki apel do rodziców: Rodzicu, spędzaj czas z dzieckiem, aby poznać jego mocne i słabe strony.