Gdy dziecko złości się,
denerwuje i chce postawić na swoim, często takie zachowania odczytujemy jako
etap konkretnego rozwoju oraz tzn. „próbowanie rodziców bądź innych osób” ile
sobie może pozwolić.
Starsze dzieci, czyli młodzież często popadają w problemy z
rówieśnikami, które niekiedy kończą się agresją bądź postawą wycofania się z
życia rodzinnego lub towarzyskiego. Nauczyciele, rodzice bądź opiekunowie takie
sytuacje tłumaczą tym, że nastolatkowie dorastają. Są w okresie buntu, który po
pewnym czasie przejdzie i wszystko wróci do normy. Oczywiście, że młodzież ma
prawo do buntu. To normalna rzecz. Czy na pewno? I tutaj przechodzimy do
głównego tematu artykułu, czyli zaburzeń psychicznych u dzieci. Takie
zaburzenia trudniej jest dostrzec u dzieci niż u dorosłych, ponieważ
przebiegają one trochę w innej formie. Tylko kiedy odróżnić problemy
wychowawcze od zaburzeń psychicznych? Tutaj kluczową rolę odgrywają rodzice
dziecka. To oni spędzają z nim najwięcej czasu. Jeśli rodzic zgłasza, że nie
może poradzić sobie ze swoją pociechą, nie wie jak pomóc własnemu dziecku, to
najważniejszą kwestią jest przeprowadzenie rzetelnego i szczegółowego wywiadu z
nim. W trakcie takiej rozmowy dowiemy się, jak funkcjonuje rodzina, czy jest to
rodzina, która mieszka, żyje razem. Drugim sposobem, aby zrozumieć to, co się
dzieje w głowie dziecka, jest rozmowa z nim….szczera rozmowa. Nie na zasadzie
pytań typy „Co Ci dolega?” czy coś w tym stylu. To ma być rozmowa, po której
dziecko dojdzie do wniosku, że ma w swoim otoczeniu osobę, którą może dążyć
zaufaniem. I do której może przyjść z każdym problemem.
W psychologii występują cztery główne obszary zaburzeń
psychicznych u najmłodszych i młodzieży:
– zaburzenia lękowe są to zaburzenia związane ze stresem.
Mogą być połączone z czynnikami biologicznymi oraz czynnikami indywidualnymi;
– niedostosowanie społeczne, które charakteryzuje się często
agresywnym zachowaniem człowieka. Do takich zaburzeń możemy zaliczyć np.
kradzież, bójki, lenistwo szkolne czy też ucieczki z domu;
– zaburzenia połączone z chorobą somatyczną są to zaburzenia
działania organizmu człowieka (ból głowy, problemy gastryczne, bóle stawów).
Takie zaburzenie może odbywać się w sposób ciągły lub nawracający;
– całościowe zaburzenia rozwoju-mają różne przyczyny, ich
objawami mogą być np. utrudnione kontakty społeczne. Istotne jest to, że jeśli
zauważymy takie zaburzenia u dzieci, to możemy przeciwdziałać im jak
najszybciej.
Takie zaburzenia psychiczne nie biorą się z niczego. Wszystko
ma swoją przyczynę. Presja rodziców, dostosowanie się do środowiska
rówieśniczego, rygorystyczni i surowi nauczyciele, obszerny program nauczania,
które dziecko musi pojąć, dostęp do internetu, gry komputerowe.
Rodzicu, jeśli zauważysz coś niepokojącego w zachowaniu
swojego dziecka. Coś, co się powtarza często, to nie czekaj. Skonsultuj się,
porozmawiaj z psychologiem lub psychiatrą. Im wcześniej twoja pociecha otrzyma
pomoc, tym lepiej. Jak mówi przysłowie lepiej zapobiegać niż leczyć.
